هیس!! کارگران حق فریاد زدن ندارند
کارگران برای احقاق حقوقشان تنها هستند. در یک طرف کارفرمایی است که همه ابزارها و توانمندی‌ها را در اختیار دارد. از قوه قضاییه تا قوانین ضدکارگری و قراردادهای کوتاه مدت و موقت. در طرف دیگر کارگران که از ترس عدم تمدید قرارداد در پایان ماه یا حتی روز لب از لب نمی‌گشایند. آنها از ترس بیکاری، مجبور به انجام هر کاری که کارفرما می‌گوید هستند. رانت و فساد حاکم بر کشور تبعیض و ظلم طبقاتی فاحشی را بر طبقه کارگر ایران تحمیل کرده است.
کارگران
قراردادهای موقت یک یا سه ماهه بهترین کارت بازی در دست کارفرما است. طبق بررسی‌های انجام شده، ۹۵ درصد کارگران شاغل ایران قرارداد موقت دارند. بسیاری از مشاغل برای سال‌ها برقرار است، اما کارگران قرارداد دائم ندارند. کارفرما با این حربه هر اعتراض در محیط کار را سرکوب می‌کند.
اگر اعتراض کنید شما را به بیرون کارخانه هدایت می‌کنیم
کارفرما با قرارداد موقت به کارگران می‌گوید: «اگر اعتراض کنید، اگر نافرمان و متمرد باشید، اگر حقی بیش از آنچه ما به شما عنایت می‌کنیم، مطالبه کنید، برگه عدم نیاز به دست‌تان می‌دهیم و شما را از درهای کارخانه به بیرون هدایت می‌کنیم.»
نمونه آن در اخراج کارگران متخصص کارخانه سیمان کارون و کارخانه روغن نباتی گلنار کرمان دیده می‌شود.
زورگویی کارفرما در کمتر از یک هفته باعث مرگ ۴ کارگر شده است. ۳ کارگر شرکت فولاد ناب آرش ابهر به دستور کارفرما وارد مخزن نیتروژن می‌شوند. هر سه آنها دچار خفگی شده و فوت می‌کنند. در روز یکشنبه نیز به دستور کارفرما، کارگران یک کارگاه تولید سرکه وارد مخزن می‌شوند که یک تن از آنها دچار خفگی می‌شود. دو کارگر دیگر نیز بدلیل مسمویت در بیمارستان بستری شدند.
اعتراض قانونی هیچگاه پاسخگو مطالبات کارگران نیست
طبق قانون کارگران می‌توانند مشکل خود را از طریق قانونی دنبال کنند. اما با قاطعیت می‌توان گفت این مسیر هیچگاه پاسخگو نخواهد بود. تا زمانی که قراردادهای کوتاه مدت قانونی است، هیچ کارگری با استفاده از قانون نمی‌تواند به حقوق خود برسد.
قراردادهای موقت باعث شده که هیچ تشکل کارگری نتواند شکل بگیرد. بهمین دلیل نمی‌توان انتظار داشت که صدای کارگران به گوش کسی برسد. این یک دور کور نیست و با بالاگرفتن استثمار کارگـران چاره‌ای جز اتحاد و اعتراض نخواهند داشت. اتحاد کارگـران هراسناک‌ترین کابوس سرمایه‌داران است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر