مشکلات زنان کارگر بدلیل نبود قوانین حمایتی در کار

 کارگران سال‌ها است که با فقر درگیر هستند و هر روز سفره آنها خالی‌تر می‌شود. در این میان زنان کارگر بایستی با مشکلات بیشتری دست و پنجه نرم کنند. نظام ضدکارگری زمانی که به زنان می‌رسد، دست بازتری در استثمار آنها دارد. با شروع کرونا بیکاری در زنان کارگر چندین برابر مردان شد.

آمار دقیقی از تعداد زنان کارگر در کشور وجود ندارد. آمار گفته شده محدود به کارگرانی است که تحت پوشش بیمه تامین اجتماعی قرار دارند. کارفرماها با استفاده از قوانین ضدکارگری زنان را بدون بستن قرارداد برای کار استخدام می‌کنند. این زنان هر روز که کارفرما تشخیص دهد از کار اخراج می‌شوند و حق هیچ شکایتی ندارند.

دستمزد زنان همواره از مردان پایین‌تر است. بسیاری از زنان کارگر سرپرست خانوار هستند. در حال حاضر نزدیک به ۴ میلیون زن سرپرست خانوار داریم که ۱.۵ میلیون نفر آنها خود سرپرست هستند. برابر آمار ۴۵ درصد سرپرستان خانواده در دهک اول را زنان تشکیل می‌دهند. آنها برای استخدام مجبور به دادن چک و سفته به کارفرما هستند، تا در زمان اخراج توان شکایت نداشته باشند. حقوق این زنان بسیار کم و حتی در حد ۱ میلیون تومان است. زندگی با این درآمد، زمانی که خط فقر ۱۱ میلیون تومان است، غیرقابل تصور است.

نرخ مشارکت اقتصادی بین سال‌های ۹۲ تا ۹۸ برای مردان ۶۴ درصد و برای زنان ۱۴ درصد است. زنان اولین قربانیان هر تعدیلی درکارگاه‌ها و ادارات هستند. در زمان تعدیل و اخراج کارفرما تمایل بیشتری به اخراج زنان دارند.

به رسمیت نشناختن زنـان کارگـر در حیطه تخصص

مشکل دیگر زنان کارگر به رسمیت نشناختن تخصص آنها در کار است. ممکن است این شبهه به وجود بیاید که زنان متخصص مشکلات کمتری دارند. اما در حیطه کار، کارفرما بیشتر تمایل به کار با مردان دارند و تخصص زنان در بسیاری از کارگاه‌ها به رسمیت شناخته نمی‌شود. بدلیل خیل عظیم بیکاران، کارفرما ترجیح می‌دهد نیروی جدیدی را وارد کار کند. بدین وسیله می‌تواند به راحتی آنها را استثمار کرده و حقوق و مزایای کمتری به آنها بدهد.

این نمای کوچکی از وضعیت زنان کارگر در این حاکمیت است. سران حکومت با به رسمیت نشناختن مستقل زنان، حقوق آنان را پایمال می‌کنند. اما باید دانست که نصف جمعیت کشور را زنان تشکیل می‌دهند. تلاش این زنان برای اثبات خود به جامعه و حفظ شئونات خود ستودنی است. تلاش دیکتاتوری حاکم برای نادیده گرفتن آنها محکوم به شکست است. شرکت گسترده زنان در اعتراضات گواهی بر این ادعا است.